Biodiversiteit niet gediend met stabiliteit

Een grote biodiversiteit van planten betekent in de natuur niet hetzelfde als een grote stabiliteit. Dat blijkt uit een onderzoek van de biologen Martijn Bezemer en Wim Van der Putten van de Wageningen Universiteit. Daarbij voeren ze aan dat natuurbeheerders een zekere instabiliteit – het opduiken en weer verdwijnen van plantensoorten – moeten aanvaarden indien ze een grotere biodiversiteit willen bereiken.

Aan de basis van het Nederlands onderzoek lag een Amerikaans researchproject, waarbij de productiviteit van velden wordt bestudeerd door het meer of minder inzaaien van plantensoorten. Daarbij werd het onkruid consequent verwijderd, zodat de proef zuiver gehouden kon worden. Maar het Amerikaanse onderzoek gaf geen uitsluitsel over de evoluties in de wilde natuur.

Daarom deden Bezemer en Van der Putten de zaaiproeven over, maar lieten de velden daarna ongemoeid. "Hun proeven bevestigen de Amerikaanse resultaten," aldus De Volkskrant. "Naarmate er meer soorten zijn ingezaaid, ligt de productiviteit hoger." Maar de Nederlandse biologen keken ook naar braakliggende veldjes waarin planten zich vrij konden vestigen. Dat leidde tot opmerkelijke resultaten.

In de vrije veldjes lag de biodiversiteit immers nog hoger dan in de ingezaaide velden, maar die grote diversiteit bleek veel minder stabiel te zijn. "Er verdwijnen en verschijnen van jaar op jaar vaker plantensoorten," aldus de onderzoekers. "Dat resultaat is van belang voor het natuurbeheer. Beheerders moeten zich niet blindstaren op stabiliteit. Wie soortenrijkdom wil, zeggen ze, moet een zekere instabiliteit in de begroeiing accepteren."